Το πολιτικό κόστος της αλήθειας

Σε μια εποχή όπου η επικοινωνία κυριαρχεί επί της ουσίας, η αλήθεια έχει γίνει σχεδόν... αντισυστημική πράξη. Η αλήθεια ενοχλεί. Ιδίως όταν δεν προέρχεται από “επαγγελματίες της πολιτικής”, αλλά από ανθρώπους που έχουν βιώσει την κρατική αδυναμία από μέσα, που έχουν δει τη φθορά των θεσμών από πρώτο χέρι — και την πληρώνουν με τις δικές τους δυνάμεις.

Στην πρώτη γραμμή της Υγείας, η αλήθεια δεν είναι θεωρία — είναι εμπειρία. Σε κάθε εφημερία, σε κάθε φωνή πανικού στα Τμήματα Επειγόντων, σε κάθε βλέμμα ανασφάλειας ενός πολίτη που δεν προσέρχεται μόνο για θεραπεία, αλλά για στήριξη. Για παρουσία. Αυτή η διαρκής ανθρώπινη τριβή αναδεικνύει ένα κρίσιμο συμπέρασμα: η Υγεία δεν είναι απλώς ένας τομέας πολιτικής. Είναι το θεμέλιο του κοινωνικού συμβολαίου. Όταν καταρρέει η Υγεία, δεν πονάει μόνο το σύστημα. Πονάει η εμπιστοσύνη των πολιτών στη Δημοκρατία. Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο.

Η κατάσταση στον τομέα της δημόσιας υγείας απέχει σημαντικά από αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί ένα σύγχρονο, λειτουργικό και ισότιμο σύστημα φροντίδας για όλους. Τα Τμήματα Επειγόντων λειτουργούν στα όρια της δυναμικότητας τους, με προσωπικό που καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες. Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας παραμένει θεσμός χωρίς ουσιαστική εφαρμογή, αναγκάζοντας τους πολίτες να καταφεύγουν στα νοσοκομεία ακόμη και για απλά περιστατικά. Παράλληλα, η «διαρροή εγκεφάλων» συνεχίζεται — όχι μόνο λόγω οικονομικών όρων, αλλά και λόγω αβεβαιότητας, έλλειψης οργάνωσης και προοπτικής.

Οι πολίτες έρχονται αντιμέτωποι με καθυστερήσεις, ασαφή μονοπάτια πρόσβασης και άνιση ποιότητα φροντίδας, ενώ οι γεωγραφικές ανισότητες εντείνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Κι όμως, όλα αυτά δεν λέγονται όσο δυνατά πρέπει. Γιατί η αλήθεια —λένε— έχει κόστος.

Πολιτικό. Εκλογικό. Επικοινωνιακό.

Αυτό είναι το ερώτημα:

Μπορεί να υπάρξει πολιτικό μέλλον για κάποιον που λέει τα πράγματα με το όνομά τους;

Η απάντηση είναι: ναι — αν αποφασίσουμε να γυρίσουμε σελίδα ως κοινωνία. Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο τη διαχείριση των εντυπώσεων και τις «ίσες αποστάσεις». Χρειάζεται ξεκάθαρες θέσεις, ρεαλιστικό σχέδιο, και ανθρώπους που δεν φοβούνται να αναμετρηθούν με το κόστος της ειλικρίνειας. Ανθρώπους που έχουν βγει μπροστά σε δύσκολες συνθήκες, που παίρνουν αποφάσεις υπό πίεση, που δεν μεταθέτουν ευθύνες — αλλά τις αναλαμβάνουν.Η Υγεία είναι το πεδίο όπου οφείλουμε να προσφέρουμε άμεσα: με τεχνογνωσία, σχέδιο και πίστη στον δημόσιο χαρακτήρα της φροντίδας. Για όσους υπηρετούν στα επείγοντα, η συμμετοχή στα κοινά δεν είναι πολιτική «καριέρα» — είναι προέκταση της αποστολής τους σε συλλογικό επίπεδο. Όχι απλώς για να διορθώσουν, αλλά για να σχεδιάσουν από την αρχή. Με βάση διεθνή πρότυπα, όχι κομματικές ισορροπίες.

Αλλά και πέρα από την Υγεία, οι ανάγκες είναι πιεστικές:

Δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη χωρίς αποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση. Δεν υπάρχει εθνική προοπτική χωρίς Παιδεία που να καλλιεργεί κρίση — όχι παπαγαλία. Δεν υπάρχει ασφάλεια χωρίς κανόνες και λογοδοσία.

Το έγκλημα στα Τέμπη απέδειξε με τον πιο σκληρό τρόπο ότι η ατιμωρησία σκοτώνει. Η ασφάλεια στις μεταφορές δεν είναι τεχνικό ζήτημα — είναι βαθιά πολιτικό. Δεν μπορεί να υπάρχει σοβαρό κράτος όσο παραμένει σε ισχύ ένα άρθρο 86 που προσφέρει ασυλία αντί για ευθύνη. Και δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη όσο οι πολίτες ζουν σε διαρκή επαγγελματική και θεσμική ανασφάλεια.

Η Ελλάδα χρειάζεται αλλαγή παραδείγματος. Όχι άλλη μια κυβέρνηση. Όχι άλλες υποσχέσεις. Αλλά νέα πολιτική κουλτούρα. Με πρόσωπα που δεν λένε γενικόλογα «πρέπει» και «ίσως», αλλά γνωρίζουν τι σημαίνει «ευθύνη τώρα».

Αν κάτι διδάσκει η εμπειρία της πρώτης γραμμής, είναι ότι στην κρίσιμη στιγμή δεν υπάρχει “θα δούμε”. Υπάρχει πράξη. Το πολιτικό κόστος της αλήθειας είναι υπαρκτό. Αλλά είναι και η μόνη επένδυση που μπορεί να αποδώσει: Να ξαναχτίσει την εμπιστοσύνη. Να αναδείξει νέα πρότυπα. Να ανοίξει χώρο για μια γενιά ανθρώπων που πρώτα εργάστηκαν — και μετά μίλησαν.

Αυτό το κόστος, μπορεί να γίνει το πολιτικό κεφάλαιο της επόμενης ημέρας.